Η κοιλαδα των Τεμπων

Εμαθα να αγαπαω τους κρυσταλλινους γιγαντες.Αυτους με τα ξαστερα βλεμματα,καθαρα σα το παγωμενο νερο που κυλαει.Κι αυτους με τα μπερδεμενα βλεμματα,που εξεφτελισαν τις ζωες τους μες τη συναφεια του κοσμου.Ολοι τους σπαγανε βημα βημα,ομως ακουμε τις γυαλινες μποτες τους τις νυχτες.Κι ας προσπαθουν να μπουν διχως να κανουν φασαρια για να μας σκεπασουν.Γυαλινη σκονη,τροφη για τα συννεφα τωρα.Καθε που βρεχει πεφτουν κομματια γυαλι στα ματια μας και αναβλυζει αιμα απο τις κορες.Ομως στεκομαστε σιωπηλοι κι ακινητοι για να απολαυσουμε διχως οχλαγωγιες τον ηλιο που θα βγει κατακοκκινος,απο το αιμα μας που εξατμιστηκε.

Βροχη Διαττοντων Αστερων

Ακουγα μια γυναικα με σκαμμενο προσωπο να μιλαει μονη της αποψε στο λεωφορειο.Τα μαλλια της ειχαν μια ασπρη τουφα και το βλεμα της αγερωχο.Με τα χερια της σταυρωμενα προφερε ξανα και ξανα αυτες τις λεξεις με τα ματια της καρφωμενα στο κενο.<<Η απωλεια υπαρκτη κι ανυπαρκτη>>.Την κοιταξα και συναντηθηκαν καπου εκει στο δικο της κενο τα βλεμματα μας.Και ενιωσα να διαπερναει κρυο μεταλλο τις φλεβες και τα κοκκαλα μου.Κι ηταν πια σα να προφεραμε μαζι αυτες τις λεξεις.Ηθελα να της πω για αυτο το μαχαιρι.Ακουγα τη σκοτεινη της ριζα της κραυγης και με ακινητοποιουσε σα σειρηνα.Το λεωφορειο ξαφνικα σταματησε και αυτη κατεβηκε.Αναψε ενα τσιγαρο με χερια τρεμαμενα,το ρουφηξε με αφοπλιστικη γοητεια και χαθηκε σ'ενα στενο.Μια δηλητηριωδης ομιχλη τυλιξε το λεωφορειο σαν πεπλο.Σαν αυτη που περιγραφει ο Styron .Το λεωφορειο συνεχισε τη διαδρομη του.Μετα απο λιγο σταματησε και κατεβηκα κι εγω.Επιασε βροχη.

speedball

Κοιτα ποσο ευκολα μπορει να θρυμματιστει μια καρδια.Το ξερω οτι θα κατσεις απο αποσταση οπως παντα να το παρατηρησεις.Κοιτα ποσο ευκολα χανεσαι μεσα σε αυτον τον κυκλο.Ξυπνας ετοιμος να φουνταρεις.Κι αρχιζεις και πιστευεις σε θεους που σου υποσχονται λιβαδια απο ασφοδιλια.Ατελειωτες ονειρωξεις.Κι ειλικρινα μακαρι να υπαρχει καπου και καποτε αυτη η ατερμονη ληθη.Να ξεχασουμε ολες τις πληγες μας που ανοιγουν καθε πρωινο.Να κλεισουν και να μη χρειαζεται να κοιμομαστε σε εμβρυακη σταση.Να μη χρειαζονται αυτα  τα τηλεφωνα τα απελπιστικα στις 3 το βραδυ.Να μη χρειαζονται οι απειλες με τα μαχαιρια κι οι χαρακιες στο λαιμο.Θυμαμαι εκεινα τα λιβαδια που ετρεχα ντυμενη τσολιας μικρη κι ημουν ελευθερη κι αυτονομη.Και μπορει να μη γελουσα ουτε τοτε,αλλα τωρα τα θυμαμαι και βλεπω ποσο βαναυσα ενηλικιωνομαστε.Θυμαμαι να λεω ευχαριστω και παρακαλω οταν ειμαι νηφαλια και σε κοιταζω στα ματια αυθορμητα και ειλικρινα.Μη με ξεχασεις που ειμαι εδω.Παραμενω και περιμενω σαν τον Μπερανζε του Ιονεσκο.Ενας ανθρωπος χωρις ιδιοτητες.Με μια πρωταρχικη αναγκη για θερμοτητα.

Κι οποιος θανατο φοβαται θα τον κουβαλαει στους ωμους

Ολα εκεινα τα απογευματα Σαββατου που αισθανομουν ο τελευταιος ανθρωπος πανω στη γη.Ολα αυτα τα σπαρακτικα βιολια.Οι εσωτερικοι κραδασμοι.Η κομμενη ανασα.Οι εφυδρωσεις.Οι απαισιοι εφιαλτες.Εκεινο το νεκρο κοριτσι μες τα αιματα.Εκεινο το δασος.Εκεινο το ελαφι.Το πλοιο στο βυθο.Εκεινο το πηγαδι κι οι φωνες που χανονταν μεσα του.Η ανελεητη βαρυτητα.Οι στοιβες απο βρωμικα πιατα στο νεροχυτη.Η γυναικα με τις πληγες να αναβλυζουν στα ποδια της.Εκεινος ο φοβος.Εκεινος ο φοβος που δεν εφυγε ποτε.Τα σαπισμενα χερια που αναδυονταν απο το βαλτο.Ο βαλτος που με ρουφουσε.Η φωνη μου που εσβηνε εντελως.Οι κηποι-λαβυρινθοι.Οι γυναικες που εφευγαν αναλαφρα και δε γυριζαν ποτε ξανα.Εκεινο το μισος κι η ιδεοληψια που δημιουργησαν σιγα σιγα αυτο το εξαμβλωμα μεσα μου.Οι ρυτιδες που ξαφνικα κατεκλυσαν τα μετωπα των αστρων.Η σηψη κι οι κοσμικες οφθαλμαπατες.Ο αποπνικτικος φουτουρισμος του wong kar wai.Τα σφιγμενα χειλη που απογοητευτηκαν.Η ατελεσφορη βια.Η νυσταλεα διαθεση.Η παραιτηση.Η ληθη.Τα ξεθωριασμενα μανταλακια.Οι ραγαδες.Η υπερβολικη κετσαπ στα μακαρονια.Οι αξυριστες γαμπες.Η εσκεμμενη υπερβολη.Το βρωμικο πατωμα που φαινεται στο φως της μερας.Τα κακοποιημενα παιχνιδια.Το παραγεμισμενο στομαχι.Το αδειο στομαχι.Φτου ξελεφτερια ειπα πολλες φορες.Ομως ποτε δεν ημουν καλη στο κυνηγητο.Δεν εμαθα να τρεχω.

Οδηγίες προς ναυτιλομένους

Μου ειπε σηκω και πλυνε το προσωπο σου.Σκουπισε τα αδουλευτα δακρυα σου και περπατα.Η ζωη περασε θα περασει και θα περναει και θα κανει τους κυκλους της.Εσυ μεσα απο τις παρωπιδες βλεπεις μονο μια ανηφορα που την περασες για ευθεια.Ομως ειναι ανηφορα φιλε μου.Τα ματια σου θολωσαν βλεπωντας το ιδιο τοπιο.Απο πανω σου ο ηλιος ζεματαει ολο και πιο πολυ και το φεγγαρι απο ολοκληρο θα γινει μια κουκιδα και θα φαινεται σαν αστρο καποτε.Απο κατω σου στο βαθος βαθος τα σκουληκια χορευουν εκστασιασμενα υποκινουμενα απο υψηλες βαρυτικες δυναμεις.Ναι τα ξερω ολα αυτα.Τωρα ομως που εκανες το πρωτο σου βημα καταλαβαινεις οτι ο ηλιος σε φωτιζει,το φεγγαρι σου μιλαει και μολις πατησες ενα σκουληκι και το ελιωσες.

Εν κατακλειδι

              Οι λεξεις βγαινουν τραυλιζοντας οταν δεν εισαι σιγουρος γι'αυτες.Και τα επιχειρηματα ειναι μια λεξη που ποτε δε συμπαθησα ιδιαιτερα.Οπως κι η λεξη παραγραφος.Πιστευω οτι ο κοσμος θα ηταν πολυ πιο απλος αν μιλαγανε τα βλεμματα μας κι αν μεγαλωνοντας αποφευγαμε αυτον τον τονο του γκριζου στον τροπο ομιλιας μας.Ειναι καποια βραδια απολυτης επιγνωσης που μες τη σιωπη τρομαζεις.Χτυπας το κεφαλι σου στον τοιχο με μανια μεχρι να ζαλιστεις και να πεσεις κατω.Προσευχεσαι σε αγνωστα στοιχεια,κατεβαζεις μπουκαλια,κατεβαζεις καντηλια,φτυνεις,ξερνας κρασι,ξερνας αγαπη,ξερνας ανθρωπους κι επιστρεφεις σε εμβρυακη σταση στο κρεβατι σου ελπιζοντας αυτη τη φορα να κοιμηθεις ησυχα και βαθια.Οπως τοτε ,καποτε που δε θυμασαι ποτε ακριβως ηταν.Το πρωι ρουφας δυο τζουρες ζωη δανεικη απ' το τσιγαρο σου.Ρουφας και μια γουλια καφε με ενοχη.Δανεικες στιγμες,δανεικες συνηθειες και δανεικες κουβεντες.
           Καπνιζω σα τον πατερα μου και χαμογελαω σα τη μανα μου.Κλεβω ενθυμια και τα κραταω σε ενα κουτι μακρια απο ολους.Το βαθυ μπλε ειναι το αγαπημενο μου χρωμα..Η λεκτικη επικοινωνια μου προκαλει εφυδρωση και μιλαω πολυ ενω δε θελω να μιλαω καθολου.Αποψε θα παρω ορκο σιωπης.Συνεννοουμαι καλυτερα με τα παιδια αρα θα υιοθετησω ενα κουταβι.Η βασικη μου αναγκη ειναι η επιβιωση.Για να επιβιωσω χρειαζομαι αγαπη και τσιγαρα.Η αγαπη οπως κι ο καπνος καλλιεργουνται απο ανθρωπους.Αρα χρειαζομαι τους ανθρωπους

                    <<  Εκεινος σας προσφερει ψευδαισθησεις που μοιαζουνε μ'αληθεια>>

Διαμορφωνοντας αυτο που βλεπω ειδα τα δεντα γυαλινα κι ηταν πιο ομορφα.Οσο περισσοτερο εκαιγε ο ηλιος το γυαλι αναβε φωτιες και το δασος καηκε.Ετσι τα δεντρα εγιναν σταχτες.Αφομοιωσα πως τα δεντρα εχουν γινει σταχτες.Κι εκλαψα πολλες φορες γι'αυτα.Τα δεντρα ομως ειναι πρασινα.Σε ειδα κι εσενα γυαλινη,επειτα χαρτινη,επειτα πλαστικη,πετρινη.Ομως ακομη να δω εσενα,ακομη να δω εμενα.Οποτε ακουγα φωνες κρυβομουν πισω απο λεξεις αντι να ζωγραφισω ενα βιολι που ουρλιαζει.Τα ελαφια ομως ειναι ομορφα ,αγνα και περηφανα.Εμεις αφελεις και μονοι.Γινομαστε αλαζονες και μοναχικοι.Τα κοκκαλα τριζουν.Αστα να τριζουν.Ειπες πως το βλεμα μου αποπνεει μιζερια κι εγωισμο.Κι ισως ειχες δικιο.Ισως δεν ειχες.Ομως θελω να ξαπλωσω στη θαλασσα για ωρες χωρις να με ενδιαφερει το σωμα μου.Θελω να βρω τον τροπο μου.Θελω το βλεμα μου να ειναι φωτεινο και γηινο.Θελω να κοιμηθω αγκαλια με τον αδερφο μου και να του τραγουδαω οπως εκανα παλιοτερα.Να τον πιανω απο το χερι και να τον πηγαινω βολτες στη γειτονια οταν αυτη ειναι αδεια.Να τον παρατηρω οταν τρωει αργα και κλαιει σιωπηλα.Οταν στο μελαγχολικο του βλεμα χωραει ολος ο κοσμος μου.Κι οταν χαιδευει νωχελικα τα μαλια μου με τα χοντρα χερακια του νιωθω ευτυχισμενη κι ελευθερη.Και κραταω μια φωτογραφια του στο πορτοφολι μου γιατι μου εμαθε να ελπιζω στην αλλαγη και σε εναν κοσμο απελευθερωμενο και ειλικρινη.Πρεπει να καταλαβεις πως μια μερα θελω να λεω <<Εγω σας προσφερω αληθειες με την ωραια μασκα της ψευδαισθησης>> .http://www.youtube.com/watch?v=CdrB9UKbNZE