Εν κατακλειδι

              Οι λεξεις βγαινουν τραυλιζοντας οταν δεν εισαι σιγουρος γι'αυτες.Και τα επιχειρηματα ειναι μια λεξη που ποτε δε συμπαθησα ιδιαιτερα.Οπως κι η λεξη παραγραφος.Πιστευω οτι ο κοσμος θα ηταν πολυ πιο απλος αν μιλαγανε τα βλεμματα μας κι αν μεγαλωνοντας αποφευγαμε αυτον τον τονο του γκριζου στον τροπο ομιλιας μας.Ειναι καποια βραδια απολυτης επιγνωσης που μες τη σιωπη τρομαζεις.Χτυπας το κεφαλι σου στον τοιχο με μανια μεχρι να ζαλιστεις και να πεσεις κατω.Προσευχεσαι σε αγνωστα στοιχεια,κατεβαζεις μπουκαλια,κατεβαζεις καντηλια,φτυνεις,ξερνας κρασι,ξερνας αγαπη,ξερνας ανθρωπους κι επιστρεφεις σε εμβρυακη σταση στο κρεβατι σου ελπιζοντας αυτη τη φορα να κοιμηθεις ησυχα και βαθια.Οπως τοτε ,καποτε που δε θυμασαι ποτε ακριβως ηταν.Το πρωι ρουφας δυο τζουρες ζωη δανεικη απ' το τσιγαρο σου.Ρουφας και μια γουλια καφε με ενοχη.Δανεικες στιγμες,δανεικες συνηθειες και δανεικες κουβεντες.
           Καπνιζω σα τον πατερα μου και χαμογελαω σα τη μανα μου.Κλεβω ενθυμια και τα κραταω σε ενα κουτι μακρια απο ολους.Το βαθυ μπλε ειναι το αγαπημενο μου χρωμα..Η λεκτικη επικοινωνια μου προκαλει εφυδρωση και μιλαω πολυ ενω δε θελω να μιλαω καθολου.Αποψε θα παρω ορκο σιωπης.Συνεννοουμαι καλυτερα με τα παιδια αρα θα υιοθετησω ενα κουταβι.Η βασικη μου αναγκη ειναι η επιβιωση.Για να επιβιωσω χρειαζομαι αγαπη και τσιγαρα.Η αγαπη οπως κι ο καπνος καλλιεργουνται απο ανθρωπους.Αρα χρειαζομαι τους ανθρωπους