Κι οποιος θανατο φοβαται θα τον κουβαλαει στους ωμους

Ολα εκεινα τα απογευματα Σαββατου που αισθανομουν ο τελευταιος ανθρωπος πανω στη γη.Ολα αυτα τα σπαρακτικα βιολια.Οι εσωτερικοι κραδασμοι.Η κομμενη ανασα.Οι εφυδρωσεις.Οι απαισιοι εφιαλτες.Εκεινο το νεκρο κοριτσι μες τα αιματα.Εκεινο το δασος.Εκεινο το ελαφι.Το πλοιο στο βυθο.Εκεινο το πηγαδι κι οι φωνες που χανονταν μεσα του.Η ανελεητη βαρυτητα.Οι στοιβες απο βρωμικα πιατα στο νεροχυτη.Η γυναικα με τις πληγες να αναβλυζουν στα ποδια της.Εκεινος ο φοβος.Εκεινος ο φοβος που δεν εφυγε ποτε.Τα σαπισμενα χερια που αναδυονταν απο το βαλτο.Ο βαλτος που με ρουφουσε.Η φωνη μου που εσβηνε εντελως.Οι κηποι-λαβυρινθοι.Οι γυναικες που εφευγαν αναλαφρα και δε γυριζαν ποτε ξανα.Εκεινο το μισος κι η ιδεοληψια που δημιουργησαν σιγα σιγα αυτο το εξαμβλωμα μεσα μου.Οι ρυτιδες που ξαφνικα κατεκλυσαν τα μετωπα των αστρων.Η σηψη κι οι κοσμικες οφθαλμαπατες.Ο αποπνικτικος φουτουρισμος του wong kar wai.Τα σφιγμενα χειλη που απογοητευτηκαν.Η ατελεσφορη βια.Η νυσταλεα διαθεση.Η παραιτηση.Η ληθη.Τα ξεθωριασμενα μανταλακια.Οι ραγαδες.Η υπερβολικη κετσαπ στα μακαρονια.Οι αξυριστες γαμπες.Η εσκεμμενη υπερβολη.Το βρωμικο πατωμα που φαινεται στο φως της μερας.Τα κακοποιημενα παιχνιδια.Το παραγεμισμενο στομαχι.Το αδειο στομαχι.Φτου ξελεφτερια ειπα πολλες φορες.Ομως ποτε δεν ημουν καλη στο κυνηγητο.Δεν εμαθα να τρεχω.