Κοιτα ποσο ευκολα μπορει να θρυμματιστει μια καρδια.Το ξερω οτι θα κατσεις απο αποσταση οπως παντα να το παρατηρησεις.Κοιτα ποσο ευκολα χανεσαι μεσα σε αυτον τον κυκλο.Ξυπνας ετοιμος να φουνταρεις.Κι αρχιζεις και πιστευεις σε θεους που σου υποσχονται λιβαδια απο ασφοδιλια.Ατελειωτες ονειρωξεις.Κι ειλικρινα μακαρι να υπαρχει καπου και καποτε αυτη η ατερμονη ληθη.Να ξεχασουμε ολες τις πληγες μας που ανοιγουν καθε πρωινο.Να κλεισουν και να μη χρειαζεται να κοιμομαστε σε εμβρυακη σταση.Να μη χρειαζονται αυτα τα τηλεφωνα τα απελπιστικα στις 3 το βραδυ.Να μη χρειαζονται οι απειλες με τα μαχαιρια κι οι χαρακιες στο λαιμο.Θυμαμαι εκεινα τα λιβαδια που ετρεχα ντυμενη τσολιας μικρη κι ημουν ελευθερη κι αυτονομη.Και μπορει να μη γελουσα ουτε τοτε,αλλα τωρα τα θυμαμαι και βλεπω ποσο βαναυσα ενηλικιωνομαστε.Θυμαμαι να λεω ευχαριστω και παρακαλω οταν ειμαι νηφαλια και σε κοιταζω στα ματια αυθορμητα και ειλικρινα.Μη με ξεχασεις που ειμαι εδω.Παραμενω και περιμενω σαν τον Μπερανζε του Ιονεσκο.Ενας ανθρωπος χωρις ιδιοτητες.Με μια πρωταρχικη αναγκη για θερμοτητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου