Ακουγα μια γυναικα με σκαμμενο προσωπο να μιλαει μονη της αποψε στο λεωφορειο.Τα μαλλια της ειχαν μια ασπρη τουφα και το βλεμα της αγερωχο.Με τα χερια της σταυρωμενα προφερε ξανα και ξανα αυτες τις λεξεις με τα ματια της καρφωμενα στο κενο.<<Η απωλεια υπαρκτη κι ανυπαρκτη>>.Την κοιταξα και συναντηθηκαν καπου εκει στο δικο της κενο τα βλεμματα μας.Και ενιωσα να διαπερναει κρυο μεταλλο τις φλεβες και τα κοκκαλα μου.Κι ηταν πια σα να προφεραμε μαζι αυτες τις λεξεις.Ηθελα να της πω για αυτο το μαχαιρι.Ακουγα τη σκοτεινη της ριζα της κραυγης και με ακινητοποιουσε σα σειρηνα.Το λεωφορειο ξαφνικα σταματησε και αυτη κατεβηκε.Αναψε ενα τσιγαρο με χερια τρεμαμενα,το ρουφηξε με αφοπλιστικη γοητεια και χαθηκε σ'ενα στενο.Μια δηλητηριωδης ομιχλη τυλιξε το λεωφορειο σαν πεπλο.Σαν αυτη που περιγραφει ο Styron .Το λεωφορειο συνεχισε τη διαδρομη του.Μετα απο λιγο σταματησε και κατεβηκα κι εγω.Επιασε βροχη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου