Εμαθα να αγαπαω τους κρυσταλλινους γιγαντες.Αυτους με τα ξαστερα βλεμματα,καθαρα σα το παγωμενο νερο που κυλαει.Κι αυτους με τα μπερδεμενα βλεμματα,που εξεφτελισαν τις ζωες τους μες τη συναφεια του κοσμου.Ολοι τους σπαγανε βημα βημα,ομως ακουμε τις γυαλινες μποτες τους τις νυχτες.Κι ας προσπαθουν να μπουν διχως να κανουν φασαρια για να μας σκεπασουν.Γυαλινη σκονη,τροφη για τα συννεφα τωρα.Καθε που βρεχει πεφτουν κομματια γυαλι στα ματια μας και αναβλυζει αιμα απο τις κορες.Ομως στεκομαστε σιωπηλοι κι ακινητοι για να απολαυσουμε διχως οχλαγωγιες τον ηλιο που θα βγει κατακοκκινος,απο το αιμα μας που εξατμιστηκε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου