Ακουγα παντα τη μουσικη, αφηνομουν στη μελωδια και ξεχναγα τους στιχους.Και σκεφτηκα πως μπορει να με εκδικουνται ολοι αυτοι οι ξεχασμενοι στιχοι.Και αποφασισα να προσεχω απο δω και περα καθε στιχο σε καθε τραγουδι.Κοιταξα τον κυριακατικο ηλιο να λουζει το μπαλκονι κι ενιωθα να με μαχαιρωνει μες την καρδια αυτο το φως.Καθε τι χαρουμενο και προσωρινο με κυνηγαει να το εκτιμησω.Με κυνηγουσαν παντα φυτα καταπρασινα με μαστιγια και ηθελαν να με πνιξουν.Στην αρχη προφερα τα ονοματα τους και σκαρωνα στιχακια με ομοιοκαταληξια για να τα καλοπιασω.Ομως οσο περνουσαν τα χρονια αγριευαν ολο και πιο πολυ.Καθησα λοιπον κουρασμενη στον καναπε μου.Κι ας ειχα μολις ξυπνησει.Καθησα κατακοπη γιατι παλι εψαχνα εσενα στα ονειρα μου.Οπως τα περισσοτερα βραδια.Και σε βρισκω τυχαια κρυμμενη πισω απο προσωπα αλλα.Κι εσυ δε μου μιλας η κρυβεσαι απο μενα.Το προβλημα ισως εντοπιζεται στις πρωινες μου συνηθειες.Καθομαι αφηρημενη μπροστα στην οθονη,ανημπορη ακομη και να πλυνω το προσωπο μου.Περνανε ωρες για να φτιαξω καφε και να αναψω τσιγαρο.Και με καθε γουλια καφε,καθε τζουρα τσιγαρο,με καθε μικρη αφυπνηση νιωθω να δονουμαι ολοκληρη.Τρεμουν τα χερια μου και αφηνω μετα βιας κατω την κουπα.Πριν λιγο συνειδητοποιησα οτι προτιμω να καλλιεργω τις διαστροφες μου γιατι ειναι πιο επιπονο.Εμαθα να κλεινω το στομα και το σωμα μου απο τρομο μη και με δεις ολοκληρη.Και οι ευκαιριες που μαραινονται,η ομορφια που πεθαινει καθημερινα κρυφτηκαν μεσα μου.Ετσι καθε τι ομορφο εχει μια μνημη,εναν θανατο και μια αποτυχια μεσα του.Και ειναι στιγμες που θα ηθελα ο ηλιος να με διασπασει.Να με καψει και να με τεμαχισει και τα χιλιαδες κομματια της σαρκας μου να πεσουν σε διαφορετικα σημεια.Και σε καθε σημειο να αφεθη μια μνημη ελευθερη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου