Οι ελεφαντες μπορουν να πεταξουν

O ελεφαντας κουραστηκε να αποδυκνυει  πως δεν ηταν ελεφαντας.Κουλουριαστηκε στη γωνια του κλουβιου του και αισθανοταν απαθης.Ο θυμος του ειχε εξαφανιστει.Οι μελισσες στο στομαχι του συνεχιζαν να εργαζονται στο μελισσι τους.Ηθελε να μαθει να πεταει όπως ελεγε.Οι μελισσες στα τοιχωματα της κοιλιας του γιατι μπορουσαν δηλαδη?Κι ειχε ειλικρινα προσπαθησει ,για την ακριβεια προσπαθουσε αδιακοπα να τους αποδειξει πως δεν είναι ελεφαντας αλλα μελισσα και πως θα μπορεσει να πεταξει.Και ηταν γενναιος κι αφελης.Και αψηφουσε την αλυσιδα στο λαιμο του. Ομως την πρωτη φορα που το προσπαθησε και φυσικα απετυχε ξεριζωσε τους χαβλιοδοντες του.Στη δευτερη αποτυχια του να πεταξει εκοψε την προβοσκιδα του.Στην επομενη τα αυτια του.Στην επομενη ξεριζωσε τα ματια του. Και καπως ετσι εφτασε εκει,στην ακρη του κλουβιου.Το πολυβουο μελισσι ειχε ρουφηξει πια ολο το νεκταρ από τους πνευμονες του.Μετα βιας ανεπνεε,αιμοφυρτος,τεμαχισμενος,εχοντας χασει ολες του σχεδον τις αισθησεις ενιωθε αορατος πια.Το μελισσι επεκταθηκε σε ολο του το σωμα και ρουφουσε αργα και μεθοδικα το νεκταρ από τις φλεβες του.Και καποια μερα ακουσα πως ο ελεφαντας εξαφανιστηκε ως ειδος.Πως ο τελευταιος ελεφαντας φαγωθηκε από μελισσες.Πως το δερμα του εμεινε μονο.Και περπατησα μερες κι εφτασα στο κλουβι του.Πηρα στα χερια μου το δερμα του και το φορεσα πανω μου.Βρηκα καπου πεταμενους μες τις ακαθαρσιες του τους χαβλιοδοντες του και τα ματια του και την προβοσκιδα και τα αυτια του.Και την αλυσιδα.Περασα τα πολυτιμα λαφυρα μου από την αλυσιδα ,τη φορεσα περιδεραιο και ξαφνικα ενιωσα να αιωρουμαι.Και πεταξα ψηλα πολύ ψηλα,πιο ψηλα απ’ότι εχει πεταξει ποτε η οποιαδηποτε μελισσα.Και κατεβηκα χαμηλοτερα και χαζευα τον κοσμο από ψηλα και χαμηλωσα κι άλλο.Και τοτε ένα παιδι που με ειδε χαμογελασε και αρχισε να φωναζει πανευτυχες: ‘’Κοιταξτε ενας ιπταμενος ελεφαντας!’’.