Σε παρακαλω μη μου υποσχεσαι αλλα παλατια με σμαραγδια.Ασε
με στη γωνια μου να αναβιωνω αναμνησεις.Δεν απεφερε σε κατι η αναμονη κι ουτε
προκειται.Θελω να γυρω το σωμα μου και να κοιμηθω χωρις ενοχες.Σ’ένα ζεστο
κρεβατι να με τυλιξει.Δε θελω τιποτα άλλο.Οι επιθυμειες μου στερευουν σιγα
σιγα.Αυτη η διψα δε βρισκει κορεσμο,οποτε καλυτερα να την αφησεις στην ακρη,να
κλεισεις τα ματια σου, να χαλαρωσεις τα σφιγμενα χερια σου και να αφεθεις στην πτωση.Σε μια βραδυκινητη
πτωση ισως να φαινονται όλα πιο ηπια.Και θα σκορπας αυτην την ατερμονη θλιψη με
ένα παντα ειρωνικο χαμογελο της γνωσης.Μαθαινουμε το κοστος των πραξεων αλλα δε
συνειδητοποιουμε την αξια τους.Ισως αυτό να φταιει.Ας δωσουμε απλωχερα
τρυφεροτητα σε αγνωστους.Ας γεμισουμε τις θολες σκιες τους για να συντηρουμε τη
δικη μας φιγουρα που τρεμοπαιζει αχνα πλεον. Ασε τα χερια σου να αιωρουνται
στον αερα και λικνισου αργα κι αισθαντικα.Βγαλε την πιο απελπισμενη σου
κραυγη.Δεν εχει νοημα σου λεω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου