O,τι με πληγωνει

Ο,τι με πληγωνει το λαμβανω πολύ σοβαρα υπ’οψιν μου για χρονια.Μεχρι που συσωρευτηκε ενας τεραστιος ογκος μαυρος κι ακατεργαστος που είναι πανω από μενα.Και γενικα νιωθω ότι τα παντα είναι πανω από μενα.Τα χρονια περνανε πανω από μενα.Το ιδιο κι οι ανθρωποι με πατανε και προχωρανε πανω από μενα.Επιτρεπω στα παντα να με υπερβαινουν με υποδειγματικη συνεπεια.Ελπιζω ακομη κι είναι το μονο για το οποιο ειμαι περηφανη.Τα ματια μου δεν εχουν δει τοσα και πολύ φοβαμαι ότι δε με αφηνω να τα προλαβω.Μια μελαγχολια και μια ενταση συνοδευουν τα παντα θολωνοντας την οραση.Ξυπναω με ταχυπαλμιες και κενα μνημης συχνα.Αυτες οι απελπισμενες προσπαθειες ληθης και τα περιεργα σημαδια και οι αναποφευκτες δικαιολογειες.Δεν ημουν για να γινω βιαιη.Κι όμως εγινα.Σιχαινομαι τις Κυριακες.Παντα ξυπναω νωριτερα απ’ολους.Ομως τις Κυριακες αυτή η πρωινη μοναχικοτητα μου στοιχειωνει τα κοκαλα.Βλεπω πεντακαθαρα το ειδωλο μου μεσα στη σιωπη και συνειδητοποιω την πραγματικη μου υποσταση.Παρατηρω το ποσο σπασμενη κι ευμεταβλητη είναι.Μοιαζει με θραυσματα που χορευουν σε ελλειψη βαρυτητας. Και μετρωντας αυτά τα Κυριακατικα πρωινα μετραω και θραυσματα να εξανεμιζονται.Η υποσταση μου ξεθωριαζει κι ισως γι αυτό οσο μεγαλωνω χλωμαινω.Δεν ημουν για να γινω βιαιη κι όμως εγινα.Ευτυχως προς εμενα κατά βαση.