Γαμωτο μην κοιτας τον κοσμο στα δοντια!Δεν ειμαστε αλογα!Κρατα με σου λεω.Γιατι πρεπει να στο πω?Ενα τσικ θελω,ενα αμυδρο σπρωξιμο.Καν'το να παει στο διαολο.Λιωνω και φυγανε κι οι φοβιες κι ολα.Απλα οταν με χαιδευεις μη με κρινεις.Θελω να με χαιδευεις.Και να μη με κρινεις.Θελω να με χαιδευεις σα παιδι.Τρυφερα,μακροσυρτα και αβιαστα.Μου λειπουν τα πρωινα που δεν εζησα και νιωθω οτι χανονται στο βαθος.Να βλεπω σα βαρος τα βλεματα των αλλων.Δε μενει θυμος γαμωτο.Μονο μια ατελειωτη απογοητευση που μερα με τη μερα πλαταινει.Σου εμαθα να κρυβουμε την τρυφεροτητα μας και να στεκομαστε σταθεροι και παγωμενοι λογω τυπικοτητας.Μου εμαθες οτι ειμαι κουραστικη.Και το ξερω.Μα δεν ειμαστε μονο αυτα.Δε μας μαθαμε μονο αυτα.Ησυχια.Για λιγο ησυχια.Σε ικετευω ελα παρε με μια αγκαλια.Απο ενα τραγουδι το ακουσα.''Με τα χερια στον αερα.Περιμενωντας να πιαστει τελικα.''Σε παρακαλω.Δε φοβαμαι πλεον.Η θλιψη με τρωει κι ειναι χειροτερο.Παρε με να αρχισω να κλαιω στο λαιμο σου.Τοιχοι.Ειναι παντου τοιχοι.Κι εγω εχω γυμνα χερια.Και ματωνουν ξερεις.Πλεον δε φοβαμαι να το κανω,μα παντα κατι με σερνει πισω.ΝΑΙ ΔΕ ΦΟΒΑΜΑΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ.Μα με σερνουν ματια πισω και με καρφωνουν στον τοιχο.Και οχι ρε δε το μετανιωνω που με σκοτωνουν τα δικα μου ματια ενω των αλλων με σωζουν.Αλλα μου λειπει ενα γλυκο πρωινο με ηλιο και συμπαθεια.Θελω να το ζησω αυτο.Γιατι δε μου ταιριαζει αυτη η βια.Με εξουθενωνει.Και εν τελει δεν ειμαι βιαιη.Δε μπορω το βαρος που αφηνει.Λεω να κλειστω παραπανω αυτη τη φορα μες στο σπιτι.Σα παιδι που αγριευει αποτομα αλλα θυμαται διαρκως οτι ειναι αφελες.