Σημερα καταπια ακομη ενα τουβλο αμασητο.Απεφυγα και παλι να σε δω μες τα ματια.Δε μου μεινανε αλλες απορειες.Μονο που δε σε εμπιστευομαι.Ναι δε σε εμπιστευομαι.Γιατι ξεχασες να με αγαπησεις εκεινη την Παρασκευη απογευμα.Γιατι δημιουργεις ενα παραπετασμα γυρω σου.Γιατι με απαξιωσες.Ας περιμενω λοιπον να χαζεψω τελειως.Μεχρι τοτε ευχομαι καπως να γεμιζει ο χρονος κι οι αποστασεις.Γιατι απο το φοβο και το θυμο μου μεινε μονο η θλιψη.Και τεντωνει χορδες η θλιψη.Σε κοιταζει μες τα ματια παγωμενα,σε υπνωτιζει και σε καθηλωνει στον τοιχο.Και μοιαζουν και τα γραπτα μου.Εχω γινει γραφικη κι αναμενομενη.Αλλα θες να σου πω κατι καινουργιο?Σιχαινομαι τον ανθρωπο.Σιχαινομαι τα ιδρωμενα χερια του,τα ακαλαισθητα φλιναφηματα του,την απογνωση της ρυτιδας του,τα τριχωτα του οργανα,την υστερικη χαρα του,την μεταπτωση του,τη χαωση του.Την αγνοια,το φοβο,την απολυταρχια και τη δουλοπρεπεια του.Την αναπνοη και τον τροπο που μασαει το κρεας του.Την πλασματικη κοινωνικοτητα και τη μεταβλητοτητα του.Τη λατρεια και το μισος του.Τον σιχαινομαι τοσο που στο τελος τον λατρεψα απο αντιδραση...