Παραξενες αυτες οι μερες.Μιλαω μονη μου πλεον.Το σαλονι μου σα προθαλαμος οδοντιατρειου.Η οθονη μου.Το κρεβατι μου.Το φαγητο μου.Τα μπουκαλια με το νερο μου.Τα τσιγαρα μου.Με καθε τζουρα ρουφαω αποσυνθεση.Κλαιω που και που.Οχι οπως παλια.Πλεον με θλιβερη επιγνωση.Τα βιβλια μου.Οι ταινιες μου.Η κιθαρα μου.Ολα σκονισμενα.Πως αλλαξαν ολα ετσι?Μου μεινανε κατι αποκοματα και τα κοιταζω πανικοβλητη.Απο που να αρχισω?Που να παω?Τι να κανω?Ο χρονος ειναι συμπυκνωμενος.Τα ρουχα εμειναν απλωμενα μερες και τα εφθειρε ο ηλιος.Απο τη μολυνση εβγαλα σπυρακια.Δε θυμαμαι ποτε, αλλα καποτε τρεφομουν απ τους ανθρωπους.Τωρα τρεφομαι με γαριδακια.Ανοιγω λιγο το παραθυρο γιατι εβαλε ζεστη.Ο αερας ειναι ζεστος και βρωμικος.Ανοιξη στην πολη.Οι ανθρωποι βρισκονται, τα λενε, πινουν καφεδακι.Εγω το αφηνω για αυριο.Εδω και μηνες το αφηνω για αυριο.Ας το αφησω για αυριο λοιπον.Καποτε,δε θυμαμαι ποτε, θα ερχομουν μεθυσμενη στην πορτα σου,μιλωντας γενικα για να σε φερω σε δυσκολη θεση.Πλεον δεν εχω τιποτα να πω.Δεν εχω νεα.Δε ξερω τι σημαινει υπνος και τι σημαινει καθημερινοτητα.Δε ξερω τι σημαινει η ζωη συνεχιζεται.Δεν ειχα ποτε ζωη.Καταναλωνω λιπαρα και οξεα.Μου σκαλωνει στο κεφαλι οτι μαλακια πει ο καθενας και την ενστερνιζομαι.Ετσι λοιπον εχω μονιμα αυτη τη βαβουρα στο κεφαλι.Τηλεφωνα δεχομαι μονο απο τη μανα μου.Αν και θα προτιμουσα να μην επαιρνε ουτε αυτη.Επιπληξεις δεχομαι επισης.Για το ποσο χαμηλα εχω φτασει επισης.Κανενα χερι δε βλεπω επισης.Οταν ζηταω μια χειρα βοηθειας κρυβονται ολες επισης.Ο σημερινος στοχος επιτευχθη!Η μερα φτανει προς το τελος.Πεντε ειναι ακομη.Αντε θα παει εννια,θα αρχισει να νυχτωνει.Θα παει και δωδεκα ,θα παει και μια.Θα κοιμηθεις ψυχαναγκαστικα,θα ξυπνησεις παλι με πονοκεφαλο αυριο,θα φας παλι ψυχαναγκαστικα,θα παρατηρησεις φευγαλεα κατι ρυτιδες κατω απ τα ματια σου και τοτε αγαπητη μου φιλη ,πριν καν προλαβεις να το καταλαβεις θα εχεις πεθανει.Καληνυχτα παιδες!Δε ψηνομαι και πολυ να ξαναβγω εκει εξω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου