Κι ειναι αυτες οι στιγμες της διαυγειας απολυτες και απαραιτητες σαν την αγαπη.Γιατι τη βλεπεις μες το νερο να κινειται και δε σε νοιαζει τιποτα αλλο.Και νιωθεις αηττητος,αχρονος γιατι αγαπησες και αγαπας και θ'αγαπας.Μονο που τωρα τ'αναγνωριζεις .Γι'αυτο σου φαινεται πρωτογνωρο.Ετσι απλα και πολυπλοκα.Σ'αγαπω γαμω το χριστο σου.Κι οχι σ'αγαπαω.Γιατι παρα τις στερησεις σ αγαπω.Δε σ αγαπαω,σ αγαπω!Και μπηκα ξανα σε κηπους παλιους και ξεχασμενους και αναγνωρισα την ψυχη μου στο ειδωλο μου κι η φρεσκαδα ηταν πρωτογνωρη.Και σηκωσα στα χερια μου τη γη ολοκληρη για να μπορεσεις να κολυμπησεις ελευθερα στο διαστημα..Γιατι σ'αγαπω και δε με νοιαζει τιποτα απολυτως αλλο.Γλυκια μου,γλυκιε μου,τα ροδα μαραινονται για να δωσουν τροφη στα αλλα ροδα που περιμενουν..Κι εγω σε περιμενω και σε περιμενα και θα σε περιμενω να δεις τη σεληνη που στριφογυριζει σε αργους ρυθμους.Ρυθμους λακωνικους και σαγηνευτικους.Τους δικους σου ρυθμους. Που κλειδωνουν τους βηματισμους μου.Παντα με τραβαγε η σεληνη,γι'αυτο με τραβας κι εσυ.Που εχει μια απαλοτητα το σκοταδι σου,οταν το δεις πραγματικα.Σ'αγαπω τοσο που η γη δε με χωραει κι ας την κραταω στα χερια μου.